Tessa Posthuma de Boer

Bij sommige foto’s heeft ze een tekst geschreven die doet denken aan Duane Michals, over andere foto’s heeft ze heen getekend als een knipoog naar Teun Hocks, een volgende foto is een klassiek portret dat lijkt te komen uit het beroemde FSA-project. De nieuwe serie van Tessa Posthuma de Boer mist ogenschijnlijk eenheid en een vast omlijnd thema, maar dat vindt ze ook niet nodig. Haar nieuwe project, als je dat al zo kunt noemen, is een onderzoek, een zoektocht naar zichzelf en naar mogelijke thema’s.

“Rond 2010 sloeg de crisis toe en werden de budgetten steeds lager. Ik moest steeds meer opdrachten doen om hetzelfde te verdienen, waardoor ik helemaal geen tijd meer had voor mijn autonome werk. In het verleden maakte ik regelmatig eigen series. Door mijn opdrachten kon ik het me permitteren daar tijd voor vrij te maken. In mijn hart ben ik een kunstenaar en ik doe het liefst opdrachten die aansluiten op mijn autonome werk. Maar door de drukte ben ik de laatste jaren mijn eigen verhaal en signatuur kwijtgeraakt.”
Posthuma de Boer zocht in haar Noord-Hollands dorp een goedkoper huis, vond een mecenas en gooide het roer om. Ze besloot zich meer te concentreren op haar vrije werk. Ze wil zichzelf opnieuw uitvinden door foto’s te maken zonder een afgebakend thema. “Ik besloot elke dag een foto te plaatsen op mijn Facebookpagina en dan maar te kijken wat de mensen ervan vonden. Aan de likes kan ik zien wat aanslaat en wat niet. Ik maak zwart-wit en kleur door elkaar, landschappen, stillevens en portretten, en ik teken en schrijf erbij. Alles kan en alles mag want het is een zoektocht. Het is voor mij een schetsboek zonder vast stramien. Ik heb hierdoor ook weer de liefde voor portretten teruggevonden. Ik mijn gevoel daarbij een beetje verloren.”
De beelden in haar online schetsboek hebben een tijdloos en ingetogen karakter, zonder zweem van postmodernistische trendgevoeligheid. De foto’s zijn existentialistisch van aard, evenals haar eerdere vrije werk. “Het is een zoektocht naar mijn identiteit. Wie ben ik eigenlijk? Ik besefte dat ik mijn eigen verhaal als fotograaf was kwijtgeraakt en dat verhaal probeer ik nu weer te vinden. Ik zoek de poëzie van alledag, met een mengeling van humor en melancholie. Iedereen moet een bepaalde rol spelen in de maatschappij en toont daarom het masker van geluk en succes. Ik zoek de kwetsbaarheid achter dat masker, ook bij mijzelf. Eigenlijk walg ik van dat aspect van onze samenleving, maar ik probeer die walging om te zetten in liefdevol mededogen.”
Posthuma de Boer wil in haar nieuwe werk anders kijken naar de wereld, zonder oordeel en zonder de pretentie dat ze de waarheid in pacht heeft. “Mensen hebben vaak een oordeel over elkaar maar je zou dat oordeel moeten loslaten en het verhaal van de ander moeten leren begrijpen. Met de foto’s die ik dit jaar ga maken, wil ik met een open blik leren kijken naar mijzelf en de wereld om me heen.”